Interne geneeskunde
De internist
Interne geneeskunde of inwendige geneeskunde is in Nederland de benaming van een van de specialismen in de geneeskunde, dat zich bezighoudt met het voorkomen, diagnosticeren en behandelen van ziekten van de inwendige organen van de volwassen patiënt. Een arts die zich hierin gespecialiseerd heeft is een internist.
De oorsprong van de interne geneeskunde is te vinden in de 19e eeuw. Toen werd het vakgebied aangeduid als dat van artsen die de patiëntenzorg combineren met laboratoriumwetenschap. Nog steeds zijn er vele internisten dan ook betrokken bij wetenschappelijk onderzoek naar de achtergronden en de gevolgen van ziekten en naar nieuwe therapieën.
Het stellen van een diagnose bij klachten op het gebied van de interne geneeskunde is vaak ingewikkeld. Hierbij vormen het verhaal van de patiënt - de zogenaamde anamnese - en het lichamelijk onderzoek de belangrijkste aanknopingspunten. De internist stelt met deze gegevens een differentiële diagnose op - een lijst met diagnosen die passen bij een bepaalde combinatie van symptomen. Soms zijn aanvullende onderzoekingen nodig om achter de oorzaak van de symptomen van de patiënt te komen. Laboratoriumonderzoek, pathologisch en cytologisch onderzoek, radiologisch onderzoek, nucleair onderzoek en de medische microbiologie zijn belangrijke hulpmiddelen om de diagnose te stellen, en eventueel later in het proces de behandelingsresultaten te vervolgen. Na het aanvullend onderzoek komt tenslotte een diagnose naar boven als de meest waarschijnlijke - de werkdiagnose.
In de behandeling van ziekten kan een internist tot medicatie of leefstijlveranderingen adviseren of doorverwijzen naar andere specialisten.
Bij de preventie van ziekten heeft de internist evenzeer een voorlichtende taak en kan daarbij gerichte medicijnen voorschrijven om zo de ontwikkeling van nieuwe ziekten te voorkomen.